Ekoturystyka

Ze względu na rozwój infrastruktury turystycznej, zmniejsza się powierzchnia obszarów naturalnych będących siedliskami roślin i zwierząt, wzrasta zanieczyszczenie powietrza, wód. Jednak turystyka masowa zostaje coraz częściej wyparta przez ekoturystykę. 

Rozwój ekoturystyki zdaniem specjalistów posiada trzy najważniejsze cechy: jest formą aktywnego zwiedzania obszarów o wybitnych walorach kulturowych i przyrodniczych, a poprzez to dostarcza środków finansowych, które służą ochronie wartości dziedzictwa przyrodniczego. Rok 2002 został ogłoszony Międzynarodowy Rokiem Ekoturystyki przez UNEP i Światową Organizację Turystyki.

W publikacjach Rady Europy na temat przemysłu turystycznego można przeczytać o przełomie w postawach i mentalności współczesnych turystów; coraz częściej szukają oni wypoczynku w zgodzie i harmonii z przyrodą.  Ekoturyści preferują zdrowy styl życia; dla nich sens podróżowania to przede wszystkim świadomy kontakt z naturą. W krajach wysoko rozwiniętych ekoturystyka stała się nie tyle popularna, co politycznie poprawna.

Według statystyk opracowanych przez Międzynarodowe Towarzystwo Ekoturystyczne ponad dwie trzecie amerykańskich i australijskich turystów, a 90 proc. brytyjskich uznaje, że odpowiedzialnością hoteli jest aktywna ochrona środowiska i wspieranie lokalnych społeczności.

 Prekursorem  rozwoju ekoturystyki w Polsce jest Europejskie Centrum Rolnictwa Ekologicznego i Turystyki w Polsce. Na terenie Polski działa od 1993 r. jego założycielką i zarazem prezesem była Jadwiga Łopata laureatka Nagrody Goldmana tzw. "ekologicznego Nobla" z 2002 roku, za wybitne osiągnięcia w propagowaniu idei ekologicznego rolnictwa, turystyki, ochrony tradycji i wartości kulturowych polskiej wsi. Stowarzyszenie to realizowało wiele projektów kształcących świadomość ekologiczną, m.in. „Ekoedukacja w Gospodarstwach Ekologicznych”, „Turystyka ekologiczna w gospodarstwach ekologicznych”.

W propagowanie turystyki ekologicznej zaangażowała się również Fundacja Partnerstwo dla Środowiska, tworząc popularne questy czyli…nieoznakowane w terenie szlaki, którymi można wędrować, kierując się informacjami zawartymi w wierszowanych wskazówkach. Kolejne miejsca na trasie odnajduje się poprzez znalezienie odpowiedzi na zagadkę i wyszukanie w terenie odpowiadającego jej miejsca.

Na końcu szlaku umieszczony jest skarb – skrzynka, a w niej kronika z wpisami zdobywców questu oraz pamiątkowa pieczątka, której odbicie potwierdza przebycie całej trasy. Metoda ta realizowana jest na sześciu istniejących zielonych szlakach. Za kolebkę ruchu zielonych szlaków uważa się Stany Zjednoczone.

W Europie Środkowo-Wschodniej prekursorami greenways byli Czesi. Pierwszą inicjatywą w ramach zielonych szlaków była trasa łącząca Wiedeń z Pragą. Przy zielonych szlakach powstają ekomuzea. Pierwszym ekomuzeum, jakie narodziło się w Polsce, było Muzeum Przyrody i Techniki Ekomuzeum im. Jana Pazdura w Starachowicach. Placówka ta pokazuje, jak można łączyć technikę z przyrodą: obok ekspozycji zabytków hutnictwa możemy obejrzeć nowoczesną wystawę paleontologiczną. Na podstawie pozostawionych tropów dokonano rekonstrukcji zwierząt, które żyły w regionie Gór Świętokrzyskich w okresach permu, triasu i jury.

Obiekt ten jest jednym z czterech ekomuzeów, jakie powstały wzdłuż Bursztynowego Szlaku. Istotną  funkcją zielonych szlaków jest edukacja ekologiczna, stąd pomysł na projekt „Szkoły dla Ekorozwoju na Zielonych Szlakach- Greenways” realizowany ze środków Narodowego funduszu Ochrony Środowiska od 2007r. W ramach ekoszkół realizuje się wiele programów proekologicznych, czy to poprzez nasadzenie nowych drzew, czy też konkursy, seminaria.

Źródło: www.ttg.com.pl

Foto: bezkompasu.pl